Had je wat anders kunnen doen of zeggen? Was het dan anders gelopen? De keuzes die je hebt gemaakt, het onrecht dat je is aangedaan, de woorden die je wel of niet hebt gezegd…Ohh, wat kunnen wij onszelf toch kwellen met het verleden.
Je wordt gek in je hoofd en je voelt je verloren. Het gevoel van onrust ergens op de achtergrond is altijd aanwezig. Ik ken het maar al te goed.
Je roept dat je alle (pijnlijke) gebeurtenissen in je verleden hebt verwerkt. Tijd heelt alle wonden, dus na jaren zul je het vast wel een plekje hebben gegeven. En toch weet je ergens diep van binnen dat je jezelf voor de gek houdt.
Ik maak het regelmatig mee (ik was hier trouwens ook een van). Vrouwen bij mij op de bank die vertellen wat ze hebben meegemaakt, pijnlijke soms zelfs traumatische ervaringen en dan zeggen “MAAR DAT EVEN TERZIJDE, gelukkig ben ik daar nu overheen”. Met een bepaalde afstandelijkheid, walsen ze zo erover heen, alsof het niet erg is dat ze dat hebben meegemaakt. Maar als het iemand anders was geweest, zouden ze daar alle compassie, liefde en begrip voor voelen.
Heel bijzonder.
Wanneer een vrouw zoiets uit zichzelf roept, dan weet ik dat ze haar emotionele wonden niet heeft geheeld, maar er een pleister over heen heeft geplakt. Immers, anders was het niet naar boven gekomen, het is vaak een teken dat het nu gezien en gehoord wilt worden.
Emotionele wonden uit het verleden die opgesloten zitten in je lichaam. Dat zorgt voor de onrust.
Maar iedere keer dat de pleister eraf dreigt te gaan en de wond bloot komt te liggen, ren je als een gek om dat te voorkomen. Afleiding zoeken, constant bezig zijn, vriendinnen bellen, eten schoonmaken…alles om maar niet te hoeven kijken en voelen.
Bang voor wat je zult vinden. Bang dat je niet sterk genoeg bent om de pijn aan te kunnen. Wat als je het niet aan kan? Ja, die angst voelt alsof je letterlijk doodgaat.
Je kan rennen en vluchten zo hard je wilt. Op een dag loopt je hart over. Het leven geeft je steeds zwaardere uitdagingen waarna je niet langer de andere kant op kunt kijken.
Het is tijd.
Tijd om de confrontatie aan te gaan. Met die opgesloten demonen in jezelf die de controle over jou hebben.
Tijd om die emotionele wonden in het licht te brengen en te helen. Ze zullen de macht over jou verliezen.
Kies je ervoor om je emotionele wonden nog langer te ontkennen en te onderdrukken, dan worden ze alleen maar sterker en zullen ze je leven onbewust saboteren.
Maar hoe doe je dat dan?
Stop met je gevoelens te negeren, te ontkennen, weg te duwen of ze te veroordelen als ‘slecht of negatief’. Vraag in plaats daarvan wat ze je willen vertellen. Alle emoties - juist de pijnlijke - zijn er om je te helpen! Om je iets te leren en te laten zien waar jij nog meer voor jezelf mag kiezen.
Dus de volgende keer dat je je angstig, onzeker, minderwaardig of whatever voelt, stop, ga met je aandacht naar je hart en voel.
Hoe vaker je dit doet, hoe comfortabeler je wordt met al je emoties en gevoelens - ‘goed en slecht’. Je zult inzien dat je nergens bang voor hoeft te zijn, want alles komt uit jezelf.
Helen hoeft niet eng, moeilijk of pijnlijk te zijn. Ik bied je een veilige plek om dit aan te gaan.
Rust, geluk, vrijheid staan je te wachten. Ga erheen.
xx
Liefs,
Naouel
PS: Heb jij de GRATIS training voor een gelukkig leven al gedownload? Nee...? Download 'm dan meteen hier :)